Het is nu 3 weken geleden dat Jos om het leven kwam. De eenheid heeft deze klap opgevangen en wij kijken weer voor uit. Natuurlijk zijn wij nog bezig met het verlies van Jos maar de hoeveelheid werk geeft veel afleiding. De laatste spullen van Jos maar ook van Maarten worden verzameld en naar Nederland gestuurd. Een paar man zijn in de lege uurtjes bezig met het uitwerken van de rouwkaart in hout zodat deze hier opgehangen en in november naar Oirschot meegenomen kan worden. Met Maarten gaat het goed en hij is van het ziekenhuis naar het revalidatiecentrum verplaatst. Zijn verblijf daar zal nog een geruime tijd in beslag nemen maar hij zal zijn groep wel op Kreta kunnen verwelkomen.
De groep 1C is hier weer terug en maakt het goed. Zij pakken de draad weer op en zijn in de buurt van de aanslag alweer geweest. De andere groepen hebben het goed druk in hun eigen gebied. Door het vele intensieve werk buiten zijn er voorkeuren ontstaan om met bepaalde infanterie pelotons weer op pad te gaan. De samenwerking en de sfeer is uitstekend. Zij zijn erg veel buiten maar dat merkt u natuurlijk wel omdat er minder gebeld en gemaild wordt.
De komende maand is voor de sommigen alweer de laatste maand. De CSM heeft het vluchtschema (4 data) deze week bekend gemaakt en de tijd dat wij terugvliegen, komt er snel aan. Als het weer niet tegen zit, is iedereen ruim voor de goed heilig man weer thuis. En na hard werken, komt hard ontspannen. Pas in het nieuwe jaar zullen wij weer beginnen in Oirschot.
Het programma voor het nieuwe jaar proberen wij iedereen voor vertrek hier mee te geven. Een aantal zaken staan daar op zoals de eerste werkdag, de eerste oefening, spullen inleveren en de medaille-uitreiking. Deze uitreiking zal plaatsvinden op donderdag 5 maart 09 in het Gelderdome in Arnhem. Er zijn berichten geweest dat deze uitreiking zou plaatsvinden op 6 maart maar staat nu definitief vast op 5 maart in verband met de beschikbaarheid van het Gelderdome.
Afgelopen week is Defensie en specifiek de missie in Uruzgan negatief in het nieuws geweest. Het betreft hier geen uitspraken van genisten en dus is niemand van ons op non-actief gezet. Het betreft uitspraken van individuen en natuurlijk kan alles beter maar wij zitten hier in een missie, in een ruig land en ver weg van West-Europa met al zijn luxe. Ik geloof dat de politieke rel in Nederland groter is dan hier wordt beleefd.
Nog twee weken en wij zij al halverwege de periode van de uitzending. Voor ons gaat de tijd echt erg snel. Wij zijn erg druk bezig maar vermoeidheid is gelukkig nog niet waar te nemen. Ook de gezondheid van mijn mannen is nog steeds goed. Helaas is er wel iemand verkeerd van eenvoertuig afgestapd en heeft daarbij zijn enkelband beschadigd. In zijn belang gaat hij terug naar Nderland voor minimaal een maand. Hopelijk gaat het genezingsproces daar beter want hier loop je toch te veel en over grind en dat bevordert de genezing natuurlijk niet. Als alles goed gaat komt hij gewoon weer terug bij onze groep.
In Deh Rawod heeft het peloton meegedaan aan een actie die goed is verlopen en iedereen is heel huids teruggekeerd naar het kamp. De bevolking lijkt positief te reageren op de aanweigheid van de troepen. In het Oosten van Uruzgan worden ook veel patrouilles uitgevoerd en daarbij worden de nodige stukken munitie gevonden en opgeruimd. Zo dragen wij bij aan een stuk veiligere omgeving voor ons zelf en de plaatselijke bevolking.
De website mag ik een succes noemen. De twee webmasters proberen zoveel mogelijk tijd aan de site te besteden maar u besteed er ook de nodige aandacht aan. Op een dag hadden wij zelfs 550 hits. De vele positieve berichten in het gastenboek zijn een steun voor ons. Ik zal vragen wat meer foto’s op de site te plaatsen want er zijn er al heel veel gemaakt. Vanwege de zeer trage internet verbinding en de goede kwaliteit van de foto’s is het helaas niet mogelijk om alle foto’s te plaatsen. Aan het eind van de uitzending zullen wij wel alle foto’s verzamelen en op een DVD branden om mee naar huis te nemen.
In de rubiek “even voorstellen” komen ook steeds meer bijdragen. De mannen hebben maar weinig tijd hier op het kamp maar nemen toch de moeite om even zichzelf of de groep voor te stellen. Ik hoop dat u deze rubriek ook wardeerd. Ik heb het geluk een eigen rubriek te hebben en maak dan ook gebruik om via mijn eigen rubriek mijzelf even voor te stellen.
Hier op de uitzending ben ik majoor Peter en commandant van de geniecompagnie maar ook adviseur van de commandant TFU. Ik heb dus twee petten op. Soms is dat handig maar het is vooral druk. Het handige van die twee petten is dat ik mijn eigen opdrachten maak en uitvoer. Hierdoor heb ik meer regie over de werkdruk en inzet voor de pelotons en de groepen. Ik ben veel betrokken bij projecten om op termijn de werkzaamheden over te dragen aan het Afghaanse leger. Dit betekent veel vergaderen en briefings bijwonen. Iedere dag begint met gedurende 2 uur diverse briefings en aan het eind van de middag ook weer 2 uur vergaderen. Tussendoor moet er natuurlijk gewoon productie gedraaid worden en dat is dan diverse stukken schrijven, administratieve zaken afhandelen, soms gelegenheid om te sporten of een rondje langs de diverse locaties te lopen hier op het kamp. Een gemiddelde werkdag voor mij begint om 07.30 en gaat door tot 21.00 u. De mannen staan vaak eerder op en als ik dan in de avond terug kom in het woongedeelte is het al aardig stil geworden.
Het wordt weer tijd voor een korte update van mijn kant. De genie compagnie is nu helemaal gewisseld en wij zijn er druk mee. De groepen zijn allemaal naar buiten geweest voor meerdere korte en langere periodes. Wat ik zag, was een gezonde spanning om voor het eerst naar buiten te gaan. Men ging voor het eerst met de groep in het voertuig naar het onbekende. De oefenterreinen in West-Europa zijn vlak en bekend en waar een scenario wordt nagebootst. Maar hier is het echt. Men was gespannen maar ook scherp. De spanning neemt af, het wordt gewoon, maar wij moeten ervoor waken dat de jongens scherp blijven.
Als u dit leest hebben een aantal groepen al hun eerste ervaringen gehad. Een aantal IED’s zijn al uit de grond gehaald, een paar hebben gewonden moeten helpen en de wapens zijn ook al buiten de schietbaan gebruikt. Gelukkig blijft iedereen praten over de ervaringen die zij mee maken. De meeste zijn een stuk gegroeid in hun volwassenheid en verantwoordelijkheid. Iets vergeten in Nederland dat kon nog maar hier je slaapzak vergeten, kan betekenen dat je ruim een week die slaapzak niet ziet.
Het gebied is ruig en stoffig en heeft greens. Greens zijn de diverse plaatsen waar de mensen wonen en dus water is. Water is net zoals in het Midden-Oosten een oorzaak om ruzie over te krijgen. Als ik een dam bouw om mijn land te bevloeien dan heb jij geen water. Maar het verplaatsen tussen de greens is een stoffig gebeuren. Vooraan in de kolonne valt het nog wel mee maar achteraan komt alles onder te zitten. De mannen zien er dan ook niet uit als zij terugkomen op het kamp. Gelukkig is er voldoende water om goed te douchen en je vuile was in te leveren.
Mijn eigen werk ligt natuurlijk binnen op het kamp maar er zit ook nog een peloton in Deh Rawod. Vorige week ben ik met een groep meegeweest om dit kamp te bezoeken. Ook zij maken het daar goed. Het is een kleiner kamp met ook een intiemer karakter maar met dezelfde faciliteiten. Ook in de toekomst zal ik met groepen meegaan om hun te observeren, hoe de sfeer is en hoe zij werken. Tot nu toe kan ik alleen maar zeggen: het gaat uitstekend!
Beste thuisfronters,
Jullie zijn hopenlijk bezig met jullie vakantieverlof. Misschien al terug, misschien aan het inpakken maar hopelijk onder een lekker warm zonnetje. Dat warme zonnetje kennen wij ook. Na vertrek uit Eindhoven zijn wij naar het warme Minhad gegaan. En warm was het er, in de ochtend ruim dertig graden, rond de middag tussen de zestig en zeventig graden en in de avond ruim vijftig graden. Het was er onbewolkt met af en toe een zandstorm. Die zandstormen hebben ons parten gespeeld met het door vliegen naar Khandahar. Het vliegtuig had minimaal 4800 m vrij zicht nodig om te landen. En als dat er niet was dan kwam hij de volgende dag dezelfde tijd weer langs om te kijken of er wel voldoende zicht was. Zo’n dag vertraging heeft heel veel consequenties. De vervolgvliegtuigen zijn soms de volgende dag niet beschikbaar en het aantal slaapplaatsen op Minhad is beperkt. Want op de dag van vertrek uit Minhad komt er uit Nederland weer 120 nieuwe mensen om aan de warmte te wennen.
En hoe wen je aan die warmte? De bedoeling is om minimaal 4 uur op een dag buiten te zijn met twee fysieke momenten. Van die momenten ga je in Nederland al zweten maar dat zweten doe je in Minhad een stuk makkelijker. Maar zweten is goed. Daarna rustig uitzweten als dat mogelijk is want soms was de luchtvochtigheid te hoog. Overdag een lesje en vooral rusten. Deze week heeft ook bijgedragen aan de samenhorigheid. Praten over thuis en positieve verwachtingen van de 9 maanden periode. En er was tijd voor een praatje, een kaartje en voor risk. Het spel werd tot in de late uurtjes gespeeld.
De slaapplaatsen, het eten en de bewassing was goed. Niet geregeld was de mogelijkheid om even contact te hebben met het thuisfront. Dit hebben wij binnen de genie opgelost met mijn diensttelefoon. Ongeveer 75 man heeft hiermee naar huis kunnen bellen. Ik hoop dat jullie begrijpen dat wij de gesprekken kort hebben gehouden want de gesprekskosten waren ongeveer 2,50 euro per minuut. Het zal een aardige rekening zijn geworden. Helaas is het tussen rotatie 3 en 4 niet gelukt om de telefoon door te geven en dus hebben zij hier geen gebruik van kunnen maken. Van een aantal mensen heb ik ook sms’jes mogen ontvangen. Met name Bianca wil ik bedanken voor de lieve berichtjes en na de uitzending zullen wij een afspraakje maken. Mijn telefoon staat nu uit dus je overige sms’jes lees ik wel in Kreta (of waren de sms’jes toch bedoeld voor Michel de B.?)
Na aankomst op de eindbestemming heeft iedereen zin om meteen te beginnen. Onze voorgangers hebben een progamma gemaakt om kennis en materieel over te dragen en in sommige gevallen mee naar buiten te gaan. Iedereen heeft een gezonde spanning bij het naar buiten gaan maar beslist geen angst. Dit houdt ons scherp. En scherp zijn wij want de eerste IED hebben wij gevonden. Dit was door groep 2C. In de media horen jullie dit niet. Dat klopt want dit heeft ook weinig dat nieuwswaarde maar is voor ons als compagnie wel belangrijk.
Onze voorgangers zijn bijna allemaal weg en de laatsten van onze compagnie komen er aan. In deze groep zit een verse vader en die kan zijn ervaringen alvast overbrengen aan de aanstaande vaders.
Met geniecompagnie TFE 7 gaat het goed. De sfeer is goed, geen zieken en er wordt veel gelachen. Hopelijk gaat het met jullie allemaal ook goed en genieten jullie toch van de vakantie zonder ons.
De majoor Peter